Het vergt lange avonden om te zien.
Het vergt rode wijn –
vloeibare herfst – en whisky: winter,

het vergaan van kleuren na de zon,
het kruipen van de kou (vergeten),
helderder de hemel maar ook ondoorzichtiger.

Nazomer, zeggen we, verzaligd. Zoet.
In zijn hangmat van licht
hangt de herfst uit hoge wolken.

Het is maar het begin, het lijkt nog wat,
de treurnis waarmee wordt gedreigd
is groots, verschrikkelijk, het soort dat adelt.